Drs. R.J.P. (Ronald) Rijnders
Huidige werkzaamheden
- Forensisch psychiater, Nederlands Instituut voor Forensische Psychiatrie en Psychologie (NIFP), locatie Pieter Baan Centrum, Utrecht.
- Wetenschappelijk onderzoeker bij NIFP en afdeling Experimentele Psychologie van Universiteit Utrecht (prof. Van Honk). Onderzoek naar emotieherkenning en empathieprocessen bij tbs-gestelden met een hoge mate van psychopathie.
Overige nevenfuncties en -activiteiten
- Psychiater in de Geestelijke Gezondheidszorg.
- Behandelaar van een levenslanggestrafte.
Inschrijvingen en deelnemerschap
- Ingeschreven in het BIG-register als psychiater.
- Opgenomen in het Nederlands Register voor Gerechtelijk Deskundigen, strafrecht volwassenen.
Eerdere relevante nevenfuncties en -activiteiten
Publicatie van een onderzoeksrapport over de gevolgen van eenzame opsluiting onder extreme gevangenisomstandigheden: Van Ginneken, E. & Rijnders, R.J.P. Tazmamart, fort-militaire-secret du Maroc: conséquences d’un internement de 18 anneés. Johannes Wier Stichting, Amersfoort, 1993 (ISBN 90-73550-10-6). Het betrof een onderzoek naar de lichamelijke en psychische gezondheidstoestand van overlevenden van een geheime militaire gevangenis in Marokko. Zij waren 18 jaar incommunicado en in totale duisternis gedetineerd met de toenmalige zekerheid daar voor de rest van hun leven te moeten verblijven; pas na grote internationale druk kwamen zij vrij. Dit onderzoek is beslissend geweest voor mijn beroepsvorming.
Opleidingen
- Geneeskunde, Universiteit Leiden.
- Postuniversitair onderwijs tropengeneeskunde, Prins Leopold Instituut voor Tropische geneeskunde, Antwerpen.
- Specialisatie tot psychiater.
Voormalige werkzaamheden
- Tropenarts, werkzaam in crisis- en oorlogsgebieden met NGO Médecins Sans Frontières, Parijs.
- Psychotrauma en transculturele psychiatrie: psychiater in De Vonk / Centrum ’45, kliniek voor getraumatiseerde asielzoekers en vluchtelingen.
Motivatie
Het thema interpersoonlijk geweld loopt als een rode draad door mijn beroepsleven. Ik ben geboeid door de vraag waarom mensen en instituties bereid zijn zover te gaan in hun agressie-uitingen, soms verder dan zijzelf voor mogelijk hielden. Tijdens mijn werk als transcultureel traumapsychiater zag ik de psychische gevolgen van geweld in de zin van psychiatrische symptomen, maar ook invoelbaar extreem leed. Verbaasd was ik om de enorme veerkracht te aanschouwen die getraumatiseerden ook kunnen hebben. In dat perspectief raad ik dan ook iedereen aan Tahar Ben Jallouns ‘Een verblindende afwezigheid van licht’ te lezen. Overleven behoort tot de mogelijkheden, vrijwel altijd ten koste van veel, niet zelden met posttraumatische groei.
Als forensisch psychiater onderzoek ik - al of niet gestoorde - verdachten van misdrijven die vaak in hun eigen voorgeschiedenis grote psychosociale stress hebben ondergaan en daardoor in hun persoonlijkheidsontwikkeling zijn ontspoord. Ook zij hebben een verhaal.
Traumatische gebeurtenissen kunnen niet ongedaan worden gemaakt; mogelijk wel de gevolgen. Mijn hoop is dat het leed verzacht kan worden, net als toekomstig gevaar kan worden ingedamd. Een humane samenleving wordt in mijn ogen gekenmerkt door een waarlijke erkenning van het leed van het slachtoffer in samenhang met het op een veilige manier toewerken naar terugkeer in de maatschappij van de leedtoebrenger. Dit vergt een overheid die beide aspecten van de gevolgen van geweld serieus neemt.